Belki hiçbir şey yok yollarda, biraz dikkat ettiğinde fark edersin iki taşın arasından kafasını çıkarmış yaşam belirtileri saçan papatyayı. Neydi gerçekten yaşamak? Hayatın kollarına bırakmak mı? Hayata sıkı sıkı tutunmak mı? Her yer düz, yavan ve zorken çok mu zor umut? Bir umut diyerek başlamaz mıyız aslında her şeye belki de başlamayız. Garantici bir dünyada baştan çok, sonu düşünerek yola çıkmıyor muyuz? Ne peki bizi bu kadar karamsarlığa sürükleyen? Ölümler, hastalıklar, adaletini savunduğumuz ama adaletsiz olan dediğimiz dünya… neydi gerçekten. Hep mutlu olunmaz doğrudur. Ancak her an da acı çekerek yaşanmaz ya! Acının kaynağı aslında biz değil miyiz? Her şey kendi benliğimizde başlamıyor mu aslında. Kurup kurup tekrar oynatmıyor muyuz yaşanılanları düşüncelerimizde. Oynattıklarımız çoğu zaman da hayal kırıklıklarımız, üzüntülerimiz değil mi? Mutsuzsak sebebi yine biz değil miyiz aslında…
“Ah hayat…” la başlayıp sonuna bir sürü suçlamalar doldururken kaçımız ab ben diyor? Artık başkalarını suçlamak yerine “Neden böyle yaptım? Ah ben…” li cümlelerle kendimizi sorgulasak ya…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder